

Rugadh agus tógadh Laura Ní Dhuibhir i gCo Dhún na nGall I measc na sléibhte agus an dúlra nádúrtha. Bhí suim faoi leith aici I gcúrsaí ealaíonta one h-óige agus scilleanna forbaithe i bpéinteáil agus san ndealbhóireachta. Is minic a cuid oibre spreagtha on timpeallacht álainn ina bhfuil conaí uirthi . Tá sí tar éis caim a bhaint amach' BA Illustration', I mbliana agus ag tnúth go mór leis an fhiosrúcháin agus taithí I ngach ghné den saol ealaíonta.
Laura Ní Dhuibhir was born and raised in the wild countryside of Donegal. Having an intense passion for the arts from a very young age, her skillset ranges from painting to sculpture, and is always inspired by her beautiful natural surroundings. A recent graduate of NCAD BA Illustration, she enjoys exploring all mediums and realms of art.
Uaigneas an Chladaigh*
*A haunting presence of people who lived and died long ago
The Dobhar Chú staggers, snarls, reaches in the desperate throes of immortal grief, sea-monster of the mythos. She is the remnant of our ancient language and our prehistoric stories, the gatekeeper of souls; harbinger, herald, history.
Steadfast she stands between shorelines, and perhaps she bears news of the souls whom have passed to gentle coasts that lie beyond what our eyes can see, past Machaire Rabhartaigh and Inis Bó Finne, and the Atlantic haze.
Is she Guardian: gatekeeper of the afterlife from unseen, unruly forces ?
Bailiff; calling to collect what has been demanded?
Or Protector; driving us with her fearsome teeth away from the sea, who has taken many when we did not wish for them to go?
She is Grief, eternal. She is memory, which seems to have no beginning and no end. She is the space bodies take up and leave in absence, and the pain of loss, and love thereafter.
She is the last cryptid of a dying kind who sees all ending as inevitable and devastating.
Be gentle to her; she is you.
Yesterday, today, tomorrow.
Forever.
For those who are gone, but never forgotten.
Tagann an Dobhar Chú agus í ag stámhailleadh, ag gnúsacht, ag síneadh i lár shaothrú baothdhána an bróin neamhbháisigh, arracht na mara ón miotas.
Tá sí mar iarsma dár dteanga ársa agus dár scéalta réamhstairiúla, Garda na n-anam: réamhtheachtaire, bolscaire, staraí.
Go dílis, seasann sí idir na cladaí agus b’fhéidir go bhfuilsí ag tabhairt scéala dúinn fá na hanamacha a chuaigh arshiúl go dtí na cóstaí séimh atá níos faide ná mar a thig linn a fheiceáil — thar Mhachaire Rabhartaigh agus Inis Bó Finne, agus ceobhrán na hAtlantaí.
An bhfuil sí mar Choamhnóir: Garda na Flaithis ó mhathshlua fiáin, dofheicthe?
Nó Báille: ag tabhairt cuairte agus ag lorg rud éigin atáfaoi éileamh?
Nó Cosantóir: ag deanamh iarracht muid a spreagadh arshiúl lena fiacla scáfar ón fharraige, a ghoid ár muintirnuair nach rabhamar réidh?
Is Cumha í, go deo na ndeor. Is Cuimhne í, rud nachbhfuil tús ná deireadh léi.
Is í an spás a ghlac daoine suas uair amháin agus a d’fhágsiad ina láthair, pian an bhriseadh, agus an grá atá fágtha.
Ba í an t-arracht a rinne ionadaíocht ar an gcearn a bhfuailfáil bháis le fáil ann, agus atá in ann a fheiceáil go bhfuilgach deireadh dosheachanta agus uafásach.
Bíodh cineálta léi: is tusa atá inti.
Inné, inniu, amárach.
Go deo na ndeor.
Do na muintir atá imithe, ach nach bhfuil dearmad déantaorthu.
Up the Airy Mountain
Responding to the natural and playful wilderness of Inis Bó Finne, the flower trail relishes in the age old tales of the Fae folk and the stories told of them on the islands, from dancing in meadows to slipping between homes.
It also considers the importance of the natural world, the delicate habitat that the island treasures, and encourages you to reconsider your part in the world around you.
Please, do pick a flower, bloom, and dance (a little while!) with the fairies if the fancy takes you, and leave them back to brighten another person’s day.
Young, old, wild, calm: all are welcome to have fun!
Ag tabhairt freagra ar an fhíontais nádúrtha agus spraíúilatá ar Inis Bó Finne, tá na mbláthanna ag deanamh ar an bhéaloideas faoi na síogaí agus na scéalta a bhí ann fúthu ar an Oileán — a bhí ag damhsa sna caibhreacha no ag éalú idir titheanna. Tá sé ag amharc ar an tábhacht a bhaineann leis an fhiontais, na háiteanna fínealta atá le fáil ar an oileán, agus fosta do pháirt féin sa domhan atá thart ort.
Le do thoil, pioc bláth, fás, agus bíodh damhsa agat (rudéigin giorra!) leis na síogaí má tá fonn ort, agus fág iad arais san áit a fuair tú iad.
Don óige, don t-seanóige, don té all tá agus suaimhneach- tá cead ag achan nduine spraoi bheith acu!


